حجت, عیسی. (1391). معماران کوچک: آموزش معماری از آموزش سینه به سینه تا آموزش شانه به شانه. فصلنامه آموزش مهندسی ایران, 14(56), 37-53. doi: 10.22047/ijee.2013.3009
عیسی حجت. "معماران کوچک: آموزش معماری از آموزش سینه به سینه تا آموزش شانه به شانه". فصلنامه آموزش مهندسی ایران, 14, 56, 1391, 37-53. doi: 10.22047/ijee.2013.3009
حجت, عیسی. (1391). 'معماران کوچک: آموزش معماری از آموزش سینه به سینه تا آموزش شانه به شانه', فصلنامه آموزش مهندسی ایران, 14(56), pp. 37-53. doi: 10.22047/ijee.2013.3009
حجت, عیسی. معماران کوچک: آموزش معماری از آموزش سینه به سینه تا آموزش شانه به شانه. فصلنامه آموزش مهندسی ایران, 1391; 14(56): 37-53. doi: 10.22047/ijee.2013.3009
معماران کوچک: آموزش معماری از آموزش سینه به سینه تا آموزش شانه به شانه
یکی از پرسشهایی که در محافل حرفه‌ای و آموزشی معماری مطرح می‌شود این است که آیا معماری ذاتی یگانه و والا دارد که معماران برای رسیدن به آن می‌کوشند یا مسئله معماری به تعداد معماران پاسخ دارد؟ در این مقاله در باره وجود و عدم این ذات با رجوع به زمان بحث شده است. زمانی این ذات وجود داشته و معماری را با عالم قدسی مرتبط می‌کرده است، زمانی این ذات را پیشگامان معماری مدرن (معماران بزرگ) ابداع و پیشنهاد می‌کرده‌اند و امروزه، با عبور از دوران سنتی و مدرن و مرگ معماران بزرگ، این معماران کوچک هستند که بی هیچ الگویی در برابر، هر یک به شیوه‌ای طراحی می‌کنند و به روشی می‌سازند. در روزگار معماران کوچک (دوران کثرت‌گرایی پسامدرن) طراحی معماری، داوری معماری و در نهایت، آموزش معماری با این پرسشها مواجه می شوند: به کدام شیوه طراحی کنیم؟ معیار قضاوت در باره آثار معماری چیست؟ مدرسه معماری چه چیزی را باید آموزش دهد؟ استاد معماری در این عالم کیست و رابطه او با شاگردان چگونه است؟ شاگرد معماری در این عالم چه ویژگیها و چه نیازهایی دارد؟ نظام و محتوای آموزش در دوران پسامدرن چه می‌تواند باشد؟ مکان آموزش طراحی معماری به معماران کوچک کجاست؟در پایان، پس از کاوش در پرسشهای یاد شده، رهیافتهایی برای آموزش طراحی به معماران کوچک پیشنهاد شده است.
Evolution of the architectural education in Iran, from chest to chest education to shoulder to shoulder education
نویسندگان [English]
E. Hojat
چکیده [English]
One of the questions that have engaged the mind of professional and architectural education societies is that if the architecture has a unique and high essence that the architects do their bests to achieve it or the issue of architecture has replies to the proportion of the number of the architects. In this article, the existence and non-existence of this essence is discussed with respect to the issue of time. Once, this essence existed and connected the architecture to the sacred world. Once, this essence was created and suggested by the pioneers of modern architecture (great architects) and nowadays that the traditional and modern times have past and great architects have died, the little architects are drawing and making either way not having any pattern. In the little architects time (postmodern pluralism time), architectural design, architectural arbitration and finally architectural education have come across with some questions: In which way should architect design? What are the criteria for judging architectural works? What should be taught in the architecture schools? Who is the master of architecture in this world, and how does he deals with his students? What are the needs and specifications of the architecture students? What could be the system of education and content in this world? Which place is appropriate for teaching architecture to little architects? At the end of this article, after discussing the above questions, some approaches to teaching architecture are suggested to little architects.
کلیدواژه ها [English]
architectural education, essence of architecture, great architects, little architects
ابتدای صفحه