آموزش نوین مهندسی در ایران، در بیش از 8 دهه که از آغاز آن می‌گذرد، فراز و فرودهای چندی را پشت سر گذارده است. یکی از نزدیک‌ترین این تغییرات، گسترش بی‌سابقۀ آموزش مهندسی است، که از دهه 80 شمسی آغاز شد و در سال 1390 به اوج خود رسید. بررسی افزایش کمیت دانشجویان در کنار درصد بالای دانش‌آموختگان مهندسی، سؤال‌های متعددی را طرح می‌کند. آموزش مهندسی در کشور به‌کجا می‌رود و چه فردایی دارد؟ نیاز امروز و فردای صنعت کشور به دانش‌آموختگان مقاطع مختلف فنی و مهندسی چقدر است؟ و بسیاری سؤال‌های دیگر. اعتلای آموزش مهندسی در گرو شناسایی چالش‌های آن و ارائه راه‌کارهایی برای غلبه بر آنهاست. به‌این منظور وضعیت یکسال آموزش فنی و مهندسی در زمینه‌های مختلفی چون برنامه آموزشی، مراکز آموزشی، دانشجویان، اعضای هیأت‌علمی و دانش‌آموختگان فنی و مهندسی مورد بررسی قرار گرفت و نتیجه پژوهش به صورت کتابی منتشر شد (معماریان، 1399).