مهندسی پدیدهای جهانی است، پس باید به آموزش آن نیز به‌عنوان امری جهانی نگاه کرد. از ابتدای قرن حاضر مسئله تحرک بیشتر مهندسان و ادامۀ تحصیل یا اشتغال به‌کار آنها در خارج از مرزهای ملی، به عنوان واقعیتی انکار‌ناپذیر، بیش از پیش خود‌نمایی کرده است. در چنین شرایطی، آموزشهای کسب شده توسط دانش‌آموختگان مهندسی می‌باید از حداقلی از استانداردها برخوردار باشد. در یکی دو دهۀ گذشته، نهضتی جهانی برای بازنگری آموزش مهندسی، ارزشیابی نتایج آن و ایجاد همگرایی بین ارزشیابیهای صورت‌گرفته در کشورهای مختلف صورت گرفت. اصل مورد توافق در تقریباً همۀ این بررسیها برداشتن تمرکز از ورودیهای آموزش (آنچه دانشگاه عرضه می‌کند) و تمرکز آن بر‌خروجیها (آنچه دانشجویان کسب کرده‌اند) بوده است. بدین منظور، حداقل دستاوردهای مورد انتظار از یک دانش‌آموختۀ مهندسی تعیین شده است. در فهرست این دستاوردها علاوه بر داشتن دانش لازم در ریاضیات، علوم و مبانی مهندسی و نیز توانایی طراحی و اجرای عملیات مهندسی، بر مهارتهایی چون توانایی برقراری ارتباط مؤثر و کارگروهی و نگرش مثبت به آموزش مداوم و اخلاق حرفه‌ای تأکید شده است. توافق در خصوص دستاوردهای پایۀ آموزش مهندسی زمینۀ لازم را برای دستیابی به الگوی یکنواخت ارزشیابی در سطح بین‌المللی فراهم کرده است. در این مقاله ضمن مرور اقدامات صورت گرفته در کشورها و در سطح بین‌المللی، در زمینه ارزشیابی برنامه‌های آموزش مهندسی پیشنهادهایی برای ارتقای جایگاه کشور ایران در این نهضت جهانی عرضه شده است.
Global movement for engineering education accreditation
نویسندگان [English]
Hossen Memarian
Professor of Geo- Engineering, College of Engineerings, University of Tehran
چکیده [English]
Engineering is an international activity, thus engineering education should be considered as an international affair as well. From the beginning of the present century, progression of engineers outside their own country, study of higher education or finding jobs, has stood out as an undeniable fact. With this taken into consideration, the education acquired by engineering students should have a minimum standard. During the last two decades, an international movement has been established for the review of engineering education, accreditation of its outcomes, and making the accreditation systems in different countries converge to a more or less unique standard. A common element in almost all these systems is shifting the education focus from education inputs (what the university presents) to education outputs or outcomes (what the students have acquired). Therefore, a list of minimum outcomes expected from an engineering graduate has been determined. In addition to having the necessary knowledge in mathematics, sciences and engineering fundamentals, ability to design and execute engineering operations, the list also emphasizes on the skills such as effective communication and teamwork, and positive attitude toward constant education and professional ethics. Agreement on the basic outcomes of engineering education has provided the essential basis for achieving a homogenous accreditation model in the international level. In the present paper, after a review of engineering education accreditation procedures in various countries and in the international level, suggestions to promote Iran’s place in this international movement are proposed.
ابتدای صفحه